Zanim wiklina posłuży do wyrobów, typu meble czy dekoracje, musi przejść obróbkę. Młode pędy poddawane są korowaniu. Jedną z metod jest parzenie wikliny, czyli jej parowanie w specjalnych kotłach, a następnie jej suszenie. Można ją także gotować, ostudzić i także korować. Kolejną metodą jest pędzenie w moczarkach betonowych. W ten sposób uzyskuje się białą wiklinę i to kilka razy w ciągu zimy. Ostatnim sposobem obróbki wikliny jest moczarkowanie – wczesną jesienią na trzy do sześciu tygodni wkłada się wiklinę do naturalnych lub sztucznych moczarek, by potem ją korować i suszyć.
Wiklina biała to oczywiście jeden z licznych rodzajów. Odmiana czerwona to wiklina gotowana. Biała barwa zamienia się w czerwoną w trakcie gotowania dzięki barwnikom zawartym w korze. Po wysuszeniu barwa wikliny zależy od jej gatunku. Wiklina zielona to świeże pręty, wilgotne, często wykorzystywane do plecenia koszy. Po jej wysuszeniu, bez korowania, otrzymuje się wiklinę powietrznie suchą.
Wiklina jest pozyskiwana z wierzby: amerykańskiej, wiciowej, migdałowej, purpurowej, szarej, siwej, kruchej, wawrzynkowej i innych. Sama nazwa wiklina jest używane często zamiennie z wierzbą purpurową. Jakby nie patrzeć, wytworzona z każdego gatunku wierzby jest na pewno ekologiczna. Jest także bardzo efektowna, dzięki ciekawemu pleceniu, a także wytrzymała. Dlatego też nadaje się jako surowiec do produkcji mebli ogrodowych czy skrzyń.
Obróbką wikliny i produkcją z niej mebli zajmuje się wikliniarstwo. Nie oznacza ono jednak zainteresowania jedynie produktami do wyposażenia wnętrz. Wiklina nadaje się bowiem także do produkcji celulozy, płyt pilśniowych, salicyny. Sadzi się ją także, by zagospodarować nieużytki i zapobiec erozji gleby. Jest to niezwykle opłacalne, nie tylko ze względu na powrót zainteresowania wyrobami wikliniarskimi, ale także dzięki sprzyjającym warunkom w Polsce.